30 YEARS OF THUNDER by Blackie Lawless
1o Μέρος: Το πρώτο show των W.A.S.P.
Ήταν αρχές Ιουνίου του 1982 όταν συναντήθηκα με τον Chris Holmes για να συζητήσουμε τη συνεργασία μας και πάλι. Είχαν περάσει πάνω από 4 χρόνια από τότε που οι δυο μας είχαμε παίξει μαζί στους SISTER. Οι SISTER ήταν η μπάντα από την οποία και οι δύο μάθαμε το θεατρικό-Rock που αργότερα θα κάναμε σε αυτό το νέο συγκρότημα. Αρχικά δεν είχαμε καμία πρόθεση να κάνουμε live shows. Είχα γράψει περίπου 10 τραγούδια που επρόκειτο να ηχογραφήσουμε μόνο και να προσπαθήσουμε να κάνουμε συμβόλαιο με μία εταιρία. Πολλές από αυτές τις πρώτες ηχογραφήσεις ήταν τραγούδια που αργότερα ξαναηχογραφήθηκαν για το πρώτο άλμπουμ. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν πήραμε προσφορές από καμία από τις μεγάλες εταιρίες. Όλες μας απέρριψαν. Έτσι, μετά από μία αναμονή δύο μηνών περιμένοντας για μια απάντηση (που δεν ήρθε ποτέ), αποφασίσαμε να βγούμε έξω και να δοκιμάσουμε αυτά τα νέα τραγούδια παίζοντάς τα ζωντανά. Δεν ξέραμε αν θα γίνονταν αποδεκτά από το πολύ εξαντλημένο ακροατήριο του L.A., αλλά πιστεύαμε ότι ήταν αρκετά καλά. Τα: Love Machine, Hellion, Sleeping in the Fire, On Your Knees ήταν κάποια από τα τραγούδια που καμία εταιρία δίσκων δεν ήθελε. Ίσως φαίνεται αστείο τώρα!
Εν πάση περιπτώσει, στη βιασύνη μας για να κάνουμε κάτι, αποφασίσαμε να βγούμε και να παίξουμε ζωντανά, αν και αρχικά είχαμε συμφωνήσει να μην το κάνουμε. Χρειαζόμασταν μια κατεύθυνση. Εάν επρόκειτο να γίνει αυτό, δε θέλαμε να στεκόμαστε απλά και να παίζουμε τα τραγούδια. Θέλαμε να το διασκεδάσουμε. Έτσι μας ήρθε στην ουσία η ιδέα του show. Η μπάντα αποτελούνταν από τους, Chris, Tony Richards (τύμπανα), Don Costa (μπάσο) και εμένα. Ο Don όμως τελικά δε θα συμμετείχε σε όλο αυτό.
Για την ιστορία, το πρώτο live έγινε τον Αύγουστο του '82, αλλά εγώ έπαιζα ακόμα κιθάρα. Ο Don Costa έπαιζε μπάσο. Ο Don ήταν φανταστικός μουσικός, ένα πραγματικό αστέρι. Συνήθιζε να κάνει ένα θεατρικό νούμερο, στο οποίο κάρφωνε έναν τρίφτη τυριού στην πίσω πλευρά του μπάσου του. Στη μέση της συναυλίας, γύριζε το μπάσο και έτριβε τους καρπούς των χεριών του στον τρίφτη. Το αίμα έρεε στα χέρια του - ήταν πολύ θεαματικό! Ο Chris είχε ένα σοβαρό πρόβλημα με αυτό. Όχι ότι τον ενοχλούσε το οπτικό θέμα. Ήταν ότι ο Don σταματούσε να παίζει. Υπήρχαν πραγματικά πολλές φορές που κατά τη διάρκεια του live σταματούσε να παίζει για διάφορους λόγους. Την επόμενη ημέρα ο Chris μου έδωσε ένα τελεσίγραφο. Ή αυτός ή ο Don θα άφηνε τη μπάντα. Προσπάθησα για μια ώρα να πείσω τον Chris να επανεξετάσει το θέμα αλλά ήταν ανένδοτος. Δεν θα άφηνα τον Chris, έτσι αναγκάστηκα να πω τα άσχημα νέα στον Don. Αυτό ήταν σκληρό, δεδομένου ότι πριν λίγο καιρό είχα προσπαθήσει πολύ για να πείσω τον Don και τον Tony να αφήσουν τη μπάντα στην οποία έπαιζαν τότε, τους Dante Fox, οι οποίοι αργότερα άλλαξαν το όνομά τους σε Great White.
Έτσι μείναμε χωρίς μπασίστα. Γνώριζα τον Randy Piper από παλιότερες συνεργασίες που είχαμε οι δυο μας. Σε ένα πρώιμο πείραμα που έγινε μεταξύ του Tony, Randy και εμένα, κατάλαβα ότι έλειπε κάποιος για να μας απογειώσει. Αυτός ήταν ο Holmes και το ήξερα. Έτσι κάλεσα τον Randy να βρεθούμε. Αισθάνθηκα τη χημεία μεταξύ μας αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα – το μπάσο. Ο Randy μπορούσε να τραγουδήσει και χρειαζόμουν μία ακόμη φωνή για να μπορώ να κάνω τις αρμονίες μαζί του. Είχα στείλει κόπιες του demo μας και στον Ace Frehley και στον τότε μάνατζερ των KISS, Bill Aucoin. Είχαν συμφωνήσει να έρθουν στο L.A. για να παρακολουθήσουν το πρώτο μας show στο Troubadour που πλησίαζε. Είχαμε λοιπόν δύο επιλογές: Ή βρίσκουμε μπασίστα και τον προετοιμάζουμε σε 3 εβδομάδες και αναλαμβάνω εγώ μόνο τα φωνητικά, ή παίζω εγώ μπάσο. Οι άλλοι δύο ούτε καν συζητούσαν το ενδεχόμενο να το κάνουν. Ο Holmes έλεγε, «ήδη εμείς οι 4 έχουμε πολύ άστατες προσωπικότητες, δεν χρειαζόμαστε έναν πέμπτο τύπο για να το κάνουμε ακόμα χειρότερο». Έτσι πήγα στο Guitar Center (υπήρχε μόνο ένα τότε και αυτό ήταν το αυθεντικό στη Sunset Blvd.) για να αγοράσω αυτό που θα αποκαλούσα τελικά ως «εργαλείο της άγνοιας». Η περιγραφή αυτή ήταν άδικη, αλλά περιέγραφε την ανησυχία και την απογοήτευσή μου προς εκείνο το όργανο τότε.
Δύο shows ήταν κλεισμένα για εμάς στο Troubadour. Το πρώτο ήταν στις 21 Σεπτεμβρίου και το επόμενο στις 28. Και τα δύο Τρίτη βράδυ στις 8. Δεδομένου ότι το Troubadour ήταν κλειστό τις Δευτέρες, η Τρίτη ήταν η χειρότερη μέρα από όλη την εβδομάδα για να κάνεις live εκεί. Υπήρξαν 63 άνθρωποι παρόντες σε αυτό το πρώτο μας show. Ταπεινωτικό ξεκίνημα!
2o Μέρος: The Road Warrior Cometh
Η πρώτη συναυλία στις 21 πήγε καλά, αλλά όχι τόσο ώστε να μας μείνει και αξέχαστη. Αν και οι Ace και Bill είχαν προσκληθεί στην πρώτη παράσταση και σχεδίαζαν να έρθουν στο Λος Άντζελες, τους τηλεφώνησα 2 περίπου εβδομάδες νωρίτερα και τους ζήτησα να έρθουν στη συναυλία στις 28. Αποδείχθηκε ότι τελικά ήταν η σωστή απόφαση, γιατί απλά δεν ήμασταν έτοιμοι. Ως συγκρότημα είχαμε τη χημεία, αλλά χρειαζόμασταν περισσότερο χρόνο για να δεθούμε. Μάθαμε πολλά από το πρώτο show. Από μουσικής άποψης δεν ήμασταν άσχημοι, αλλά για να κάνουμε εντύπωση σε αυτούς τους δύο έπρεπε να δείξουμε κάτι περισσότερο από ότι είχαμε παρουσιάσει σε αυτό το πρώτο show. Χρειαζόμασταν ένα πραγματικό οπτικό γάντζο, κάτι που πραγματικά θα μάγευε το κοινό! Άλλωστε η προσπάθειά μας ήταν να ενθουσιάσουμε 2 από τους ανθρώπους που επαναπροσδιόρισαν το είδος της Ροκ/Σοκ σκηνής. Αυτό δε θα ήταν και μικρό κατόρθωμα. Το να προσπαθήσουμε όμως να τους δείξουμε μία παρόμοια εκδοχή αυτού που ήδη είχαν κάνει οι ίδιοι, σίγουρα θα ήταν καταστροφικό.
Υπήρχε ένα είδος πειραματικού θεάτρου για το οποίο είχα ακούσει ότι παίχτηκε στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες, στη δεκαετία του 1960 που ονομαζόταν «ψυχόδραμα». Ήταν μία ζωντανή θεατρική ομάδα, που ξεκινούσε από τη σκηνή και προχωρώντας στο κοινό έκανε αυτοσχεδιασμό. Αυτός εξαρτιόνταν κατά πολύ από την αντίδραση του κοινού προς τους ηθοποιούς. Υποτίθεται ότι και ο Jim Morrison ήταν μέλος αυτού του συνόλου. Είχα δει το '71 την πρώιμη μπάντα του Alice Cooper στο show του ''Love it to death'' και αυτό είχε πολύ μεγάλο αντίκτυπο σε εμένα. Ως μπάντα, όλοι μας είχαμε επηρεαστεί τρομερά από 2 νέες ταινίες που μόλις είχαν βγει, ο "Κόναν ο Βάρβαρος" και "The Road Warrior". Η όλη ιδέα μας να φοράμε παντελόνια με τα οπίσθια μας γυμνά προήλθε από το "The Road Warrior". Η ταινία αυτή είχε πραγματικά μεγάλο αντίκτυπο σε μένα. Ίσως να θυμάστε ότι πολλά από τα προηγούμενα συγκροτήματα στα οποία συμμετείχα όπως οι New York Dolls και Killer Kane, θα καλούταν αργότερα ως punk rock. Για μένα αυτή ήταν μια ταινία punk rock! Η οπτική απεικόνισή της ήταν εντυπωσιακή, έργο του καταπληκτικού κινηματογραφιστή Dean Semler. Μου άρεσε πολύ το έργο του. Αργότερα θα γίνονταν ο διευθυντής φωτογραφίας στα βίντεο μας "The Real Me" και "Forever Free". Μάλιστα την επομένη του γυρίσματος για το "Forever Free", έφυγε για να κάνει μια ‘μικρή’ ταινία με τίτλο "Χορεύοντας με τους λύκους'' για την οποία κέρδισε Oscar. Είχα σκεφτεί για λίγο για το τι θα είχε συμβεί αν μια μπάντα πάντρευε το Heavy Metal με το πανκ. Πραγματικά δε φαινόταν πολύ τραβηγμένο για μένα. Έβλεπα πολλές ομοιότητες μεταξύ των δύο αλλά περισσότερο οπτικά παρά μουσικά, παρόλο που η μουσική αυτή γραμμή θα άλλαζε αργότερα από άλλες μπάντες. Πολλά θέματα από την πρώιμη δουλειά μας είχε χροιά Punk. Πολλά από αυτά που περιγράφω μπορεί να σας φαίνονται ασύνδετα μεταξύ τους, αλλά είναι σημαντικό να κατανοήσετε ότι όλα μας συνέβησαν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Ακόμη και το γυμνό κορίτσι στη δοκό των βασανιστηρίων που βάλαμε λίγο αργότερα, ήταν επίσης μια άμεση επιρροή μας από το ''The Road Warrior" και συγκεκριμένα από την τελευταία σκηνή της ταινίας όπου οι δύο άνθρωποι στέκονται δεμένοι στο μπροστινό μέρος του φορτηγού με κουκούλες στα κεφάλια τους. Η εικόνα των δύο εντελώς αβοήθητων και τρομοκρατημένων ανθρώπων μου έκανε επίσης μεγάλη εντύπωση. Για μένα αυτό ήταν πραγματικός τρόμος. Μέχρι και σήμερα δεν έχω δει καμία ταινία από το "Παρασκευή και 13" ή τον "Εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες". Ποτέ δεν με ενδιέφερε να τις δω, γιατί ήξερα ότι δεν ήταν αληθινές. Ήμουν πάντα γοητευμένος με τις εσωτερικές διεργασίες του ανθρώπινου νου και αυτή η σκηνή με χτύπησε σκληρά. Ήταν μια τόσο θλιβερή εικόνα, τόσο αξιολύπητη. Αυτό που έκανε την όλη ιδέα με το κορίτσι να δουλέψει δεν ήταν η ιδέα ότι είχαμε μια γυμνή γυναίκα πάνω στη σκηνή. Ήταν η αδυναμία της να αντιδράσει. Μπορούσες να το δεις στα πρόσωπα του κόσμου όταν κάναμε το σόου. Έμεναν έκπληκτοι! Είχε σχεδιαστεί για να είναι περισσότερο ψυχολογικό το σοκ και γι 'αυτό δούλεψε.
Ας πάμε πίσω στο show της 28ης. Η ιδέα του "ψυχοδράματος" με οδήγησε στο ρίξιμο του «ωμού κρέατος». Αυτή ήταν η πρώτη "μεγάλη" ιδέα που χρειαζόμασταν. Ήταν αηδιαστικό, ήταν αγενή, ήταν άξεστο και ήταν τέλειο. Είχα πει κάποτε ότι ήταν σαν να ήσουν σε ένα παιχνίδι μπέιζμπολ, όπου θα έπρεπε να προσέχεις για να μη σε χτυπήσει η μπάλα. 'Επαιρνε ότι ήταν στη σκηνή και το μετέφερε στο ακροατήριο. Για κάποιον που δεν το είχε δει, φαινόταν απίστευτα ανώριμο. Αν όμως είσουν εκεί και το έβλεπες, ήταν τρομακτικό. Πρώτα από 'όλα, όταν πηγαίνετε σε ένα live show, υπάρχει ένα αόρατο φράγμα μεταξύ του κοινού και της μπάντας. Αν είστε στο πλήθος είστε ασφαλής, δεν αναμένεται κάτι από εσας, είστε ουσιαστικά αόρατοι. ΟΧΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ SHOW! Το κρέας κατέστρεφε αυτό το αόρατο φράγμα! Καμία ροκ μπάντα δεν είχε καταφέρει να σπάσει αυτή τη νοητή γραμμή πριν. Τώρα κανείς δεν ήταν ασφαλής, κανείς δεν ήξερε ποιος θα ήταν ο επόμενος που επρόκειτω να χτυπηθεί. Λίγο αργότερα, όταν η προσέλευση του κόσμου μεγάλωσε πολύ, ήταν σαν να πυροβολείς ένα ψάρι μέσα σε ένα βαρέλι. Επειδή υπήρχαν τόσοι πολλοί άνθρωποι, κανείς δεν μπορούσε να κινηθεί. Είχα μόνο ανθρώπους έξω και δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να ξεφύγουν. Με το που τους κοιτούσα στα μάτια κουνούσαν ξέφρενα τα κεφάλια τους ουρλιάζοντας: "ΌΧΙ, σε παρακαλώ, ΟΧΙ! ------- Τώρα αυτό δημιούργησε το " ναυάγιο αυτοκίνητο στην πλευρά του δρόμου " νοοτροπία για όλους τους άλλους στο ακροατήριο . Μπορείτε να το παρακολουθήσει σε μια νοσηρή περιέργεια , ακόμη και αν δεν θέλετε να . Κανείς δεν έπαθε κακό όμως γιατί την έκαναν να μοιάζει σαν να είχα χτυπήσει τους πολύ πιο δύσκολο από ό, τι έκανα , αλλά το θέαμα του ήταν έντονη . Ήταν , επίσης, όπου τελικά η «Κατανάλωση Αίμα » προήλθε από . Βάζουμε το κρέας με το " ωμό κρέας " κουτί και μια νύχτα κατά τη διάρκεια μιας από τις επιδείξεις κοίταξα στο κουτί μετά είχα ρίξει το κρέας μέσα στο πλήθος και παρατήρησε ότι υπήρχε περίπου ένα φλιτζάνι πραγματικό αίμα στο κάτω μέρος του. Αγαπούσα πάντα αυτοσχεδιάζοντας πάνω στη σκηνή , πράγμα που φάνηκε προφανές για μένα , έτσι ......... κάτω από το καπό ! Τίποτα σαν μια καλή λάθος ! Μια άλλη W.A.S.P. σήμα κατατεθέν γεννήθηκε . Όχι με το σχεδιασμό , αλλά συνολικά Improv. Αυτό είναι το πώς πολλά από τα πρώτα στάδια GAGs ήρθε περίπου , μερικοί προκλητικά προγραμματιστεί , αλλά κάποιες άλλες δεν ήταν . Ήμουν πάντα έκπληξη το γεγονός ότι κανείς δεν είδε ποτέ τη σχέση μεταξύ ημών και αυτών των ταινιών . Ήταν ένα από εκείνα τα πράγματα που περιμέναμε κάποιον να μας κάπου αποτυχία για αυτό , αλλά δεν έγινε ποτέ
Συνεχίζεται...
|
|